Nýr heimur
Strax og það kom á hann andlit sá hann glitta í stálbita sem þutu fyrir ofan hann. Eða kannski var það hann sem var þaut. Áður en varði rann hann í kassa og allt varð brúnt, síðan svart þegar kassinn lokaðist og ljósið varð eftir fyrir utan.
Ferðalagið var langt og biðin löng í kassanum. Hægt var að gera skil á degi og nótt með því að hlusta. Hann kunni best við þegar andinn breyttist. Þegar dagar og nætur byrjuðu og tóku ýmist við löngu þögninni eða langa niðinum í umferð fólks handan kassans.
Svo gerðist það að kassinn var tekinn upp og svo var honum aftur lagt niður. Aftur var kassinn tekinn upp og svo lagt niður. Í þriðja sinn, tekinn upp og lagt aftur niður. Þegar kassinn var tekinn upp í fjórða skiptið var hann opnaður og lúmskt ljósið birtist. Honum var loksins kippt uppúr kassanum og settur út í glugga.
Þarna fyrst sá hann heiminn. Og hann sá að hann var dásamlegur.
Álfaborg
Allir hinir álfarnir létu hana vera. Hún þótti furðuleg. Hvað var samt svo furðulegt að vilja vera ekki föst við steina og vötn alla ævi?
Það voru ekkert nema sögur sem reyndu að sannfæra hana um að hætta sér ekki í borgina. Hún var ef til vill furðuleg að því leyti að hún trúði ekki öllu sem henni var sagt. „Borgin er ljót“ var henni sagt. „Fólkið er hættulegt“ var henni sagt. „Við erum aðeins örugg í okkar álfasteinum“ var henni sagt. En hún hlustaði ekki. Því enginn sem sagði henni þetta hafði farið í borgina, heldur aðeins dæmt hana að utan. Þannig hún gerði sér ferðalag, og hún sá fegurð sem hún hafði aldrei áður séð. Slétta steina, himinháa sem lágu á því sem virtist vera óendanlegt fílsbak sem á var gengið á og á riðið í járnhúsum á hjólum. Hún sá garða inn í borginni og velti fyrir sér hvort að borgin sjálf væri inn í öðrum garði sem sjálfur væri í annarri borg. Hún sá ströndina og út fyrir hana sjóinn sem gat ekki annað en verið endir heimsins. Sem var í góðu lagi, hún gæti eytt ævi sinni í að skoða borgina en samt aldrei ná henni allri. Borgin var morandi í krókum og kimum sem hægt var að ferðast um, skoða og týnast.
Hún flutti skömmu síðar í borgina í fallegt vel innréttað og huggulegt loftræstirör á besta stað í miðbænum. Þar gat hún setið örla daga og virt fyrir sér fólk á ferð og kattafjandana sem dreymdu um að éta hana loksins.
Íbúðin var grátt rör, á gráum vegg sem leit yfir gráa götu. Þetta var tilvalið fyrir hana þar sem uppáhaldslitur hennar er grár. Það minnir hana svo á álfahólinn heima.